Zoals elk jaar in het voorjaar organiseert de Bijenkorf weer haar Feest der Letteren, waarbij schrijvers signeren en worden geïnterviewd en lezers worden geacht veel boeken in te slaan.
Deze keer was het Feest der Letteren in Den Haag, na jarenlang in Amsterdam te zijn georganiseerd (zie mijn verslagen van
2009 en
2014; de tussenliggende jaren zijn te lezen via de zoekfunctie op het blog. In 2015 was ik er niet omdat er eerlijk gezegd te weinig schrijvers waren van wie ik nog te signeren boeken in de kast had). Dit omdat de Bijenkorf in Den Haag, tegenover het failliete V&D, 90 jaar bestond. De ambiance was duidelijk anders dan in Amsterdam, de aandacht was volgens mij ook niet zo groot (geen lange rijen bij de tafeltjes) en de schrijvers waren ook verdeeld over twee verdiepingen met hun tafeltjes en stonden vrij ver uit elkaar.
Ik had natuurlijk weer mijn vaste stapeltjes met boeken uitgezocht om te laten signeren. Ik was een beetje bezorgd dat daar streng op zou worden gecontroleerd. Ik was al eerder aangesproken door Bijenkorfmedewerkers dat ik wel heel veel boeken bij mij had om te laten signeren. Eigenlijk mag je alleen boeken laten signeren die je bij de Bijenkorf koopt, en daar is natuurlijk ook wel iets voor te zeggen. De praktijk is dat de schrijvers het geen probleem vindt, maar de Bijenkorf-mensen wel. Dit jaar viel het wel mee: slechts 15 boeken wachtten op een handtekening. In andere jaren had ik wel eens een koffer met boeken bij me, nu paste het in een rugzak. Maar de sfeer was gemoedelijk en niemand keek mij verwijtend aan bij het tonen van mijn eigen boeken in plaats van een exemplaar dat te koop lag op het tafeltje bij de schrijvers. Helaas konden niet alle 15 boeken gesigneerd worden: de aangekondigde Connie Palmen kon vanwege "persoonlijke omstandigheden" niet aanwezig zijn. Daar stond tegenover dat ik met meer boeken naar huis ging, dan dat ik bij de Bijenkorf kwam.
Het mooie van een redelijk rustige Bijenkorf is dat er tijd is om nog even met de schrijvers te praten. Het valt me altijd weer op hoe toegankelijk en aardig de meeste schrijvers zijn. Natuurlijk, ze staan er vrijwillig en je mag aannemen dat ze dan ook wel plezier hebben in lezers. Hoewel ik toch ook wel een paar heel chagrijnige auteurs heb meegemaakt (Martin Bril, Midas Dekkers), is dat gelukkig de minderheid.
De middag begon al heel leuk met
Charles den Tex en
Anneloes Timmerije. Ik leerde dat zij getrouwd waren en Charles den Tex ontpopte zich als echte verkoper. Hij signeerde met veel genoegen de boeken die ik bij mij had, maar smeerde mij ook nog een exemplaar aan van het samen met Timmerije geschreven boek
Het vergeten verhaal van een onwankelbare liefde in oorlogstijd. Ik had een paar Literaire Juweeltjes bij me van hem, waarvan hij aangaf dat hij er erg tevreden over was (vooral over Gestolen). Maar ik moest
Het vergeten verhaal... toch echt kopen en lezen van hem, en dat ga ik natuurlijk doen. Toen ik het boek door Anneloes Timmerije wilde laten signeren moest ik veel geduld hebben. Niet omdat de rij voor haar tafeltje zo lang was, maar omdat zij net haar voormalige leraar Nederlands had ontmoet, voor het eerst sinds haar middelbare school tijd. De man had zelfs nog een oud rapport van haar bij zich en zij was erg onder de indruk van de ontmoeting. Gelukkig signeerde zij ook nog mijn nieuw aangeschafte boek.
Een ander leuk gesprek had ik met
Fik Meijer, van wie ik
Paulus' zeereis naar Rome bij mij had. Hij was verrast om het boek te zien, het stamde inmmers al uit 2000. Meijer analyseert in het boek een Bijbelverhaal (Handelingen 27 en 28) aan de hand van historische maritieme gegevens: gegevens over scheepsbouw, onderwaterarcheologie en de samenleving uit die tijd. Dat geeft een verrassend perspectief op sommige verhalen. Hij vertelde dat hij het in dit boek extra grondig had gedaan omdat hij veel affiniteit met het onderwerp had.
Jan Brokken signeerde het boek
Blok. De boekhandelaar van mijn vader, waar ik
eerder over schreef, plus uiteraard ook nog een Literair Juweeltje van zijn hand. Tijdens het signeren vertelde hij over een verhaal over een boekhandel in Riga dat hij in zijn nieuwste boek had opgenomen, met de suggestie dat ik dat boek zou kopen... Op dat moment pakte ik het boek
Uit liefde in boeken, waarin 15 auteurs vertellen over hun favoriete boekhandel. Brokken vertelt daarin het verhaal uit Riga, en hij signeerde het boek bij de titelpagina van zijn bijdrage. Van de 15 auteurs in dat boek hebben 6 inmiddels hun eigen verhaal gesigneerd. Helaas zal het nooit compleet worden, omdat Michaël Zeeman en Martin Bril inmiddels zijn overleden, maar het boek begint mooi gevuld te raken met handtekeningen.
Leuk was het om met
Arie Boomsma te praten over
zijn pasgeboren kind en de emotie die dat met zich meebrengt. Dat je jezelf zo bijzonder voelt als het kind er is en dat het heel raar is dat de rest van de wereld dat niet lijkt te zien en gewoon doorgaat met het leven zoals het is. Terwijl er iets fundamenteels anders is, en van universeel belang: je hebt immers een kind gekregen.
Tot slot haalde ik nog wat handtekeningen op van Esther Gerritsen en Hugo Borst, beide in een Literair Juweeltje. Met Gerritsen kletste ik nog even over de herkomst van mijn voornaam, met Borst uiteraard over Sparta en dat hij eigenlijk niet durft te hopen op promtotie dit jaar, ook al staat Sparta inmiddels een straatlengte voor... Na de oogst van die middag heb ik eens even bij mijn rijtje kleine boekjes gekeken. En wat blijkt: inmiddels bezit ik 121 verschillende literaire juweeltjes en daarvan zijn er 37 gesigneerd. Geen gekke tussenstand!
Ik ben blij dat ik weer eens naar het Feest der Letteren ben gegaan. Een mooie traditie van de Bijenkorf en een goede kwaliteitsimpuls van mijn bibliotheek. Want zeg nou zelf: zelfs al is het 'maar' een Literair Juweeltje, een gesigneerd boek is toch leuker dan een niet gesigneerd boek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten