Op zondag 26 oktober 2008 vond de lang verwachte literaire middag met Adriaan van Dis (hij was een tijdje ziek geweest) in Zoetermeer plaats. Uiteraard was ik daarbij, al was het maar omdat het een kans was om nog wat ongesigneerd werk te laten waarmerken door de auteur. Maar ook omdat ik benieuwd was of hij nog wat nieuws te melden had over komend werk.
Wat mij ook fascineert is te zien wie er op een dergelijke middag afkomt. Ondanks de stortregen waren het relatief veel mensen: ruim 100, van alle leeftijden. Rechts van mij zaten drie vrouwen van rond de 50, 60 jaar. Eén ervan had een Indische achtergrond en vertelde de andere twee de betekenis van het woord totok en andere relevante begrippen. Links zaten twee meisjes waarvan één verbaasd vaststelde dat zij 41 jaar later was geboren dan Van Dis. Verder was het publiek overwegend middelbaar, meer vrouwen dan mannen en gemiddeld meer theedrinkers dan koffiedrinkers. Het gemiddelde literaire publiek dus.
Eén van de hoogtepunten van de middag was natuurlijk de signeersessie. De plaatselijke boekhandel had stevig uitgepakt en een grote voorraad uitgaven van Van Dis meegenomen; exemplaren van De wandelaar en Leeftocht lagen hoog opgetast, naast oudere boeken. Aan het eind van de middag was de berg aardig geslonken, waardoor het waarschijnlijk een lucratieve middag is geworden voor boekhandel en auteur.
Aan mij werd weinig verdiend: ik ging met een tas vol boeken uit eigen bezit in de rij staan die allemaal werden voorzien van een handtekening. Het was ook een kans om Van Dis persoonlijk te bedanken voor de gesigneerde exemplaren van Leeftocht en Een nieuwe politiek, en om te melden dat ik inmiddels eigenaar was van een exemplaar van The Shell. Hij keek er niet extra blij of opgelucht bij, maar ging ernstig door met het signeren van mijn stapeltje.
Daarbij was hij alerter dan ik dacht. Eén van de boeken die ik liet signeren was het toneelstuk Komedie om geld, een speciale uitgave van de Optiebeurs. Van Dis signeerde deze met de vermelding: "Gesigneerd tijdens de kredietcrisis".
Voor de pauze was Van Dis vooral zelf aan het woord, waarbij hij een aantal fragmenten uit zijn boeken voorlas, met name over zijn tijd in Parijs, en de verbinding legde tussen fictie (De wandelaar) en non-fictie (Leeftocht), bijvoorbeeld bij de beschrijving van de tuinen van Parijs. Na de pauze was het woord aan de zaal, en konden vragen worden gesteld. Veel vragen waren niet mogelijk, omdat elke vraag een antwoord van ruim 10 minuten opleverde, vol zijpaden. Van Dis had een stapel papier bij zich met volgens mij een aantal standaardpassages. Ik herkende wel iets dat mijzelf ook overkomt. Ik geef een aantal cursussen en trainingen en na enige tijd merk je dat elke groep toch dezelfde vragen blijft stellen en dat je kan volstaan met een handvol standaardantwoorden. Ook hier had het publiek de verwachte vragen: waarom bent u gaan schrijven, in hoeverre zijn uw boeken autobiografisch en wat vindt uw familie eigenlijk van de beschrijvingen in uw werk? Van Dis sloeg zich er dapper doorheen.
Aan het eind kondigde hij aan dat hij er de komende twee jaar tussenuit gaat om aan een nieuw boek te werken. Behalve een aantal optredens tijdens de komende Boekenweek zien wij hem niet meer. Wat het nieuwe project behelst werd echter niet helemaal duidelijk.
Onderstaand een aantal fragmenten van deze middag.
Eén van de hoogtepunten van de middag was natuurlijk de signeersessie. De plaatselijke boekhandel had stevig uitgepakt en een grote voorraad uitgaven van Van Dis meegenomen; exemplaren van De wandelaar en Leeftocht lagen hoog opgetast, naast oudere boeken. Aan het eind van de middag was de berg aardig geslonken, waardoor het waarschijnlijk een lucratieve middag is geworden voor boekhandel en auteur.
Aan mij werd weinig verdiend: ik ging met een tas vol boeken uit eigen bezit in de rij staan die allemaal werden voorzien van een handtekening. Het was ook een kans om Van Dis persoonlijk te bedanken voor de gesigneerde exemplaren van Leeftocht en Een nieuwe politiek, en om te melden dat ik inmiddels eigenaar was van een exemplaar van The Shell. Hij keek er niet extra blij of opgelucht bij, maar ging ernstig door met het signeren van mijn stapeltje.
Daarbij was hij alerter dan ik dacht. Eén van de boeken die ik liet signeren was het toneelstuk Komedie om geld, een speciale uitgave van de Optiebeurs. Van Dis signeerde deze met de vermelding: "Gesigneerd tijdens de kredietcrisis".
Voor de pauze was Van Dis vooral zelf aan het woord, waarbij hij een aantal fragmenten uit zijn boeken voorlas, met name over zijn tijd in Parijs, en de verbinding legde tussen fictie (De wandelaar) en non-fictie (Leeftocht), bijvoorbeeld bij de beschrijving van de tuinen van Parijs. Na de pauze was het woord aan de zaal, en konden vragen worden gesteld. Veel vragen waren niet mogelijk, omdat elke vraag een antwoord van ruim 10 minuten opleverde, vol zijpaden. Van Dis had een stapel papier bij zich met volgens mij een aantal standaardpassages. Ik herkende wel iets dat mijzelf ook overkomt. Ik geef een aantal cursussen en trainingen en na enige tijd merk je dat elke groep toch dezelfde vragen blijft stellen en dat je kan volstaan met een handvol standaardantwoorden. Ook hier had het publiek de verwachte vragen: waarom bent u gaan schrijven, in hoeverre zijn uw boeken autobiografisch en wat vindt uw familie eigenlijk van de beschrijvingen in uw werk? Van Dis sloeg zich er dapper doorheen.
Aan het eind kondigde hij aan dat hij er de komende twee jaar tussenuit gaat om aan een nieuw boek te werken. Behalve een aantal optredens tijdens de komende Boekenweek zien wij hem niet meer. Wat het nieuwe project behelst werd echter niet helemaal duidelijk.
Onderstaand een aantal fragmenten van deze middag. De start was lastig: de microfoon werkte niet mee. Maar daarna begon Van Dis toch met zijn verhaal
Van Dis vertelt over zijn jeugd, zijn familie en zijn latere bezoek aan Indonesië
Twee gedichten uit Totok en iets over zijn bezoek aan Japan en ontmoetingen met kinderen van kampbeulen.
Antwoord op één van de vragen uit het publiek: waarom ging u schrijven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten