184 - Feest der Letteren (♀)

In mijn vorige bijdrage had ik iets geschreven over de bezoekers van het Feest der Letteren in de Bijenkorf. Zoals beloofd deze keer iets over de aanwezige auteurs.

Zoals ik vorige keer al schreef, was het niet al te druk in de Bijenkorf. Dat bood de gelegenheid om met verschillende auteurs een praatje aan te knopen.

De eerste bij wie ik aan het tafeltje schoof was Rosita Steenbeek. Zij stond vlak bij de roltrap en er was niemand bij haar tafeltje. Terwijl ze een gebakje at legde ik mijn boeken voor haar neer. We begonnen een praatje over haar aanwezigheid in de Bijenkorf. Ik zei dat ik wel eens medelijden had met de auteurs, want die staan maar achter hun tafeltje de hele tijd handtekeningen te geven. Maar zij verzekerde mij dat ze het leuk vond: "We staan hier immers vrijwillig, het is niet verplicht. En het geeft de kans mijn collega's weer eens te zien - het zijn allemaal vrienden van me." Ze vertelde verder dat ze onlangs op reis was in Israël en de bezette gebieden, onder andere in aanwezigheid van Antoine Bodar (een tv-verslag van dit bezoek staat trouwens hier). Ik gaf aan dat het me geen straf leek om met Bodar op reis te zijn, maar ook Bodar bleek een goede vriend van Steenbeek: "In Rome is het mijn buurman!". Verder vertelde ze dat ze tijdens die reis opeens verlammingsverschijnselen kreeg. Als je goed keek dan zag je dat haar mond nog een beetje trok. Hoe het precies zat weet ik niet meer, maar volgens mij was de broer van de tolk neuroloog in het ziekenhuis in Betlehem, en daardoor kon ze snel geholpen worden. Een scenario dat op zichzelf al een boek waren.
Ze vertelde daarnaast nog wat dingen die volgens mij persoonlijk waren, dus die vermeld ik hier niet. Maar wat is ze een spontaan en prettig mens!

Mijn volgende stop was bij Nelleke Noordervliet. Ik legde mijn hele stapel boeken voor haar neer. Ik denk dat ik van haar de meeste boeken bij me had. Ze was verrast door het zien van een paar niet zo gangbare titels. Zoals deze en deze. Ik vertelde over mijn voorliefde voor obscure (d.w.z. in oplage beperkte) uitgaafjes. En over mijn vondsten op de uitverkooptafels van boekenmarkten, waar soms de mooiste boekjes op een betere plek liggen te wachten. Ik verklaarde me bereid me over hen te ontfermen en ze een goed thuis te bieden. Ze moest er om lachen - "net alsof je je ontfermt over asielkatten", zei ze. En dat is ook zo: ik kan "asielboeken"  niet laten liggen. En ik ben blij dat een paar van deze verschoppelingen nu de erkenning hebben gekregen van de handtekening van hun auteur. Bij thuiskomst bleek helaas dat ik één boek niet door haar had laten signeren, in mijn volle tas had ik deze over het hoofd gezien. Hopelijk is ze er volgend jaar weer bij!

Vervolgens was daar Tessa de Loo. Van Tessa de Loo had ik maar drie schamele werkjes. Een boekenweekgeschenk, uiteraard een literair juweeltje en een lezing in het kader van dodenherdenking. Ik schaamde me bijna om ze neer te leggen, maar ik heb haar andere boeken simpelweg niet en ze waren ook niet beschikbaar bij de Slegte, anders had ik ze wel gekocht. Ik zoek trouwens al jaren naar een mooie eerste druk van De Tweeling, maar dat terzijde. Toch zat Tessa de Loo er verder niet mee. Ook zij vond het leuk om de 'kleinere' boekjes te signeren. Bij het literair juweeltje stond ze wat langer stil. Ze vroeg of dit nu een zeldzaam boekje was. Ik vertelde dat het een uitgave van Bruna was, en dat ze volgens mij in grote oplages worden gemaakt. Alleen is elk deeltje maar één maand verkrijgbaar. Maar echt zeldzaam zijn ze niet. Het viel me op dat ze eigenlijk niet goed wist hoe het werkte met zo'n literair juweeltje. Niet dat je per se alles hoeft te weten, maar toch had ik verwacht dat ze als auteur wel zou weten dat het een speciale uitgave van Bruna was. Of loopt alles via de uitgever en wordt ze er verder eigenlijk niet bij betrokken?

Ik merkte dit laatste ook bij enkele andere auteurs. Ze reageren eigenlijk allemaal positief op zo'n Literair Juweeltje, maar hebben er niet altijd een beeld bij wat voor soort uitgave dat is.

Dat geldt dan weer niet voor Marion Pauw, die het verhaal Lolliepop had geschreven. Dit was ook de enige titel die ik van haar had, en ook bij haar voelde ik me wat beschaamd. Maar dat hoefde niet. Ze keek me indringend aan en vroeg me of ik het een goed verhaal vond. En ik beaamde dat ik dat vond (gelukkig wist ik nog waar het over ging!), dat ik het knap vond dat ze in zo'n kort aantal pagina's toch een afgerond verhaal kwijt kon. Ze vertelde dat ze er zelf ook tevreden over was, dat ze dit eigenlijk een van haar meest geslaagde werken vond, "en als ik het niet goed zou vinden, zou ik dat ook eerlijk zeggen". Een mooie opdracht met handtekening was mijn beloning.

Wie volgens mij de meeste tijd nam voor haar lezers, was volgens mij Lulu Wang. Ik heb een half uur in de rij gestaan, en voor mij waren maar vijf mensen. Maar iedereen kreeg haar volle aandacht, en niet alleen dat: voordat zij signeerde, observeerde zij de bezoeker en die kreeg dan van haar een persoonlijke spreuk mee. Ondertussen werd zij door van alles en nog wat afgeleid, zodat elk gesprek minstens drie keer overnieuw moest (en elke observatie van de bezoekers dus ook). Zo was er een fotograaf die haar steeds op de foto zette. Op een gegeven moment liet ze hem weten dat hij absoluut haar schoenen moest fotograferen, want die waren echt heel bijzonder. Dat deed hij - de schoenen van Lulu Wang werden voluit op de foto gezet. Maar Lulu Wang is een hele innemende vrouw, die echt contact wil maken met haar lezers. Dat valt in haar te prijzen - ze is onvermoeibaar en echt heel positief en op anderen gericht. Iedereen liep met een grote glimlach bij haar tafeltje weg.

Natuurlijk waren er niet alleen vrouwelijke auteurs aanwezig in de Bijenkorf. In mijn volgende bijdrage doe ik verslag van de ontmoetingen met de aanwezige mannelijke auteurs.