117 - Reeksdissonanten

Wat moet je doen als je een serie spaart, maar je wilt één van de boeken in die serie toch echt niet in huis hebben?

Dat klinkt een beetje gek misschien, maar ik kijk wel degelijk kritisch naar de boeken die ik bezit. Ik ben wel een bibliofiel, maar geen bibliomaan: ik hoef niet zoveel mogelijk boeken te verzamelen, ik verzamel alleen boeken die ik belangrijk vind. En er zijn enkele auteurs waar ik zo’n afkeer van heb, dat ik hun boeken niet in mijn bibliotheek wil zien.

Eén ervan is Gerard Reve. In een wereld die soms vol lijkt te zijn met Revianen, die hun eigen handleidingen schrijven over hoe je Reviana moet verzamelen (en waarbij ik een tijdje geleden het bericht las dat € 25.000 is betaald voor Reve’s eigen exemplaar van De Avonden) voel ik me soms een eenling. Maar ik heb helemaal niets met Reve en ben al een tijd geleden na het lezen van Een circusjongen definitief afgehaakt. Zijn humor is niet leuk, zijn verhalen zijn slecht, zijn levensstijl irriteert me: Reve komt er dus niet in. De consequentie daarvan is bijvoorbeeld dat ik in het rijtje met uitgaven van de literaire boekenmaand van De Bijenkorf (startend met De liefde tussen mens en kat van W.F. Hermans uit 1985 en doorlopend tot De heetste dag van het jaar van Martin Bril uit 2006) een exemplaar van 1995 mis. Dat is namelijk Op zoek van Reve. Ik zit dus met een permanent hiaat in een serie. Zijn mijn principes dat waard?


Een tweede voorbeeld is Ronald Giphart. Ik wordt zó moe van zijn semi-literaire oversekste gezwam dat ik geen Giphart tussen mijn boeken duldt. Waarom zou ik het lezen? Wat is er nu zo goed aan Giphart? Zijn Groot Literair Lees Kijk Knutsel en Doe Vakantieboek was erg grappig en ik heb gelachen om Prins Willem de Dikke. Maar kom bij mij niet aan met de Giphart-romans zoals Giph, Ik ook van jou en Ik omhels je met duizend armen, want ze verdwijnen onmidellijk weer, het liefst richting oud papier (hoewel ik er ook wel weer een paar euro via Marktplaats aan wil verdienen). Inmiddels doet zich nu een dilemma voor. Een recent deeltje uit de serie 1-euro-boekjes die door B for Books wordt uitgegeven is het verhaal Heblust van Ronald Giphart. Ik heb het gekocht en helaas: het is toch weer een kansloos verhaal. Wat moet ik met het verhaal van een slikkende en snuivende hoofdpersoon die vol trots terugdenkt aan een massa-orgie terwijl ze zich op haar dakterras ligt te bevredigen? Ik vrees dan ook dat deze Giphart dezelfde route gaat als de andere Giphartjes tot nu toe. Met als gevolg dat zich ook in deze serie een hiaat gaat voortdoen: ik zal structureel deze serie niet compleet hebben. En dat terwijl ik een tijdje geleden nog een punt maakte van het vinden van Niemand op heel Vlieland (dat ik inmiddels in mijn bezit heb). Ik hecht aan volledigheid, maar niet ten koste van alles.

Het is goedbeschouwd nog een wonder dat mijn serie boekenweekgeschenken compleet is. Want Gala van Giphart viel mee en die gedoog ik. Zolang Reve niet in beeld is als geschenkauteur (het scheelde niet veel, ooit) zal dit ook zo blijven. Gelukkig is er nog kwaliteit voldoende in deze wereld. Als ik spinnend van tevredenheid mijn planken vol Nederlandse, Russische, Engelse, Franse, Italiaanse, Zuid-Amerikaanse topauteurs zie dan mis ik de beide heren ook niet echt. Hebben alle andere auteurs dan zo’n voorbeeldig leven geleid? Vast niet, er zitten heuse griezels tussen (zoals Louis-Ferdinand Céline, en met Sartre ben ik het ook heus niet altijd eens). Maar zolang ze een goed verhaal weten te vertellen en hun persoonlijkheid zich niet irritant opdringt in het verhaal, mogen ze vooralsnog blijven staan.