Het begint al een goede gewoonte te worden om tijdens gedichtendag aanwezig te zijn in boekhandel Verwijs, ik schreef er vorig jaar ook al over. Los van het feit dat het een schitterende boekhandel is op een prachtplek, de Haagse Passage, was er tijdens deze gedichtendag ook genoeg te doen.
Er werden namelijk prijzen uitgereikt door Poetry International voor de beste gedichten van het jaar, zie hier de gedichten. Juryvoorzitter Femke Halsema deed een praatje en daarna mochten de drie prijswinnaars, Koenraad Goudeseune (zie ook hier), Piet Gerbrandy en Erik Jan Harmens, hun winnende gedicht voordragen aan de ongeveer 25 gasten. Met name de voordracht van Erik Jan Harmens was indrukwekkend: een duidelijke, welluidende stem die met kracht een gedicht voordroeg uit zijn bundel “Underperformer” over een autistische jongen. Indrukwekkend mooi. Harmens geselde de toeschouwers met zijn gedicht.
Maar de held van de dag was toch wel Menno Wigman. Wigman is de schrijver van de speciale gedichtendagbundel, die voor de zevende keer verschijnt. Ik had nog nooit van Wigman gehoord, ja het is schandalig, maar nadat ik op de site van Poetry International zijn gedicht “Tot besluit” uit de bundel “Dit is mijn dag” (2004) had gelezen was ik verkocht. Wat een indrukwekkend gedicht! Nu al een klassieker.
Ik ken de droefenis van copyrettes,
waar holle mannen met vergeelde kranten,
bebrilde moeders met verhuisberichten,
De geur van briefpapieren, bankafschriften,
belastingformulieren, huurcontracten,
de inkt van niks die zegt dat we bestaan.
En ik zag Vinexwijken, pril en doods,
waar mensen roemloos mensen willen lijken,
de straat haast vlekkeloos een straat nabootst.
Wie kopiëren ze, wie kopieer
ik zelf? Vader, moeder, wereld, DNA,
daar sta je met je stralend eigen naam,
Je hoofd vol snugger afgekeken hoop,
op rust, promotie, kroost en bankbiljetten.
En ik, die keffend in mijn canto´s woon,
had ik maar iets nieuws, iets nieuws te zeggen.
Licht. Hemel. Ziekte. Liefde. Dood.
Ik ken de droefenis van de copyrettes.
“Tot besluit” staat niet in de speciale bundel, maar Wigman las drie gedichten voor die wel in de bundel staan. Het was bijzonder om bij deze performance te zijn. Het was ook bijzonder om de gedichtendagbundel daarna door Wigman te laten signeren. Tot slot was het bijzonder om de speciaal voor vandaag bedrukte zakdoek met een dichtregel van Wigman te ontvangen. Kortom, Verwijs was weer eens een winkel vol lekkernijen waar ik gretig van geproefd heb.
Dat signeren was trouwens nog een ervaring apart. Ik schreef al eerder over een signeersessie van Hugo Claus waar ik bij was en waarbij ik mij verbaasde over de toch wat onbeschaamde houding van iemand in de rij die zijn hele bibliotheek had meegenomen en tassen vol boeken van Claus liet signeren, met achter hem een steeds meer groeiende en licht geïrriteerde rij. Vandaag was het niet anders. Direct voor mij stond een man, Harry heette hij, die vijftien exemplaren van Wigman’s bundel had gekocht en deze allemaal liet signeren. Hij leverde er een briefje met namen bij en of Wigman de juiste bundel met de juiste naam wilde vullen. Dat deed de dichter, want waarom zou je dat ook weigeren? Maar irritant was het wel. Ik hield het op twee te signeren bundels en heb toen de dichter gecomplimenteerd met zijn gedicht “Tot besluit”, wat hij kennelijk erg op prijs stelde.
Ik ben een tevreden mens, die heel tevreden verontrustende poëzie van Wigman tot mij neemt.
3 opmerkingen:
Bent U nog onder ons, boekensneuper?
Bent U in ieder geval nog in goede gezondheid?
Blij dat het goed met U gaat. In dat geval wacht ik gewoon geduldig op het einde van uw weblogvakantie.
Een reactie posten