175 - Winkeldagboek

Het leukste boek dat ik in tijden heb gelezen is het Winkeldagboek van de Utrechtse antiquaren Engberts en Hesselink van Hinderickx en Winderickx. Het is een geruststellende gedachte dat zich ergens in Nederland een winkel bevindt waarvan het niet uitmaakt op welk moment je binnenstapt, maar waar op dat moment hoe dan ook over tegenvallende omzetten, tegenvallende klanten of het tegenvallende weer wordt gesproken. En ondanks de wat sombere toon van die berichten, levert dat een heel leuk en leesbaar boek op - om niet te zeggen: geniaal. Verplicht leesvoer voor boekenliefhebbers!

  De beide heren weten dat ook, en aangezien dit hun tweede winkeldagboek is (het eerste bestreek de jaren tot 2003) lees je dit regelmatig terug in hun dagboekaantekeningen: dat zij nu zelf schrijvers zijn geworden, dat zij de weelde van de roem maar amper kunnen dragen maar dat ze toch maar een grootse prestatie hebben geleverd en dat heel veel mensen proberen hen te imiteren. De lancering van het eerste winkeldagboek is regelmatig onderdeel van hun beslommeringen. Op de website van het antiquariaat zijn nog meer loftuitingen en mooie woorden te vinden.

Ondanks dat de puurheid van het boek er natuurlijk wel af is (je zou kunnen zeggen dat het eerste winkeldagboek ‘onbewust’ werd geschreven – zonder dat het per se de bedoeling was dat het gepubliceerd zou worden – maar dat geldt voor de tweede natuurlijk niet) zijn de heren verrassend oprecht en ook heel bescheiden:

“zaterdag 20 september. De weinig succesvolle boekenjacht in Amsterdam, gisteren, maakte weer eens duidelijk dat onze winkel van hoog niveau is en qua literaire kwaliteit nauwelijks overtroffen. Wat zijn we weer een hoop rommel en kleurloosheid tegengekomen. Je zou bijna gaan denken dat onze winkel zin heeft.”

Wat het boek zo leuk maakt is natuurlijk dat het ‘de andere kant’ laat zien. Als klant kom ik heel veel in antiquariaten en daar zitten de uitbaters dan vaak in alle rust, dromerig lijkt het wel, te wachten op klanten. Maar wat zijn hun gedachten? Dat weten we nu gelukkig:

“woensdag 3 augustus Toen ik anderhalf uur geleden de winkel betrad zat de heer K. hier aan tafel op een praatstoel. K. is een goede klant en niet onaardig, maar die verhalen van hem interesseren mij maar matig. Hans idem, vermoed ik. Ach, hoeveel voorbeelden zijn er wel niet in ons winkeldagboek te vinden van mensen die ons ondanks onze desinteresse deelgenoot willen maken van allerlei interessants. Een paar dagen geleden kwam een vaste klant een paar aanbiedingen en een pocketje kopen, samen voor 9 euro. Deze enorme aankoop gaf hem het recht eens flink uit te pakken over de toestand in de wereld. Het liep al tegen zessen. Hans en ik zaten allebei aan tafel en we baden in stilte dat hij snel op zou hoepelen, wat niet gebeurde, maar uiteindelijk verdween hij toch.”

Je durft je mond niet meer open te doen in die winkel. Toch wil ik er wel instaan – ik heb weinig omzet bij H&W op mijn palmares – ik koop denk ik teveel bij het door hen verfoeide Marktplaats en Boekwinkeltjes.nl – maar ben natuurlijk wel een eerbiedwaardig boekenblogger. Tot mijn immense jaloezie haalde collega-blogger Boekengek het winkeldagboek wel:

“Donderdag 11 augustus Deze Martin de Z. houdt een weblog bij onder de titel (On)wetenswaardigheden van een boekengek. Hij doet er verslag van zijn aankoop.”

Overigens wordt hij in alle H&W-vileiniteit onmiddellijk weggezet als “de dostojevskiaanse gedeprimeerde werkloze”, dat dan weer wel. Weblog schrijft over boekhandel. Boekhandel schrijft over weblog over boekhandel. En u raadt het al: weblog schrijft over boekhandel over weblog over boekhandel. Ja, zo houden we elkaar wel bezig natuurlijk.

Nog even over die jaloezie – desnoods als dostojevskiaanse werkloze, maar ik wil ook genoemd worden. Zoals u allen weet heb ik onlangs nog verslag gedaan van mijn bezoek aan H&W. Ik reken nu toch wel op een vermelding in het Winkeldagboek 2008-2012. Hopelijk lezen de heren af en toe ook andere weblogs.