Als bibliofiel zie je je eigen eindigheid voortdurend onder ogen. Dat staat immers in schril contrast met de eeuwigheid van datgene dat je verzamelt: de woorden op papier, prachtig ingebonden of anderszins bijzonder genoeg om op planken bijeen te brengen en te bewonderen.
De bibliofiel hoopt dat zijn afwijking erfelijk is, opdat het door hem met noest werken bijeengebrachte ook op lange termijn een eenheid zal blijven. Een herinnering aan hemzelf misschien zelfs. En waarom zou bibliofilie niet erfelijk zijn? Twee ooms aan mijn moeders kant hebben het immers ook. De boekhandelaar Jonathan Fishburn denkt in dit artikel in elk geval dat het aangeboren is:
Die droom van bibliofiele erfelijkheid spatte afgelopen week ruw uiteen. Nadat ik aan de kinderen had uitgelegd hoe het precies werkte met erfenissen (wanneer krijg je ze, voor wie is het, hoe gaat dat in zijn werk), verklaarde de jongste (10 jaar) opgetogen:
"In all my book dealings, I am increasingly convinced that collectors are born, not made – there seems to be a genetic predisposition"Ik ben geneigd er ook zo over te denken - ik heb het mezelf in elk geval niet aangeleerd. Dus waarom zou de volgende generatie het ook niet hebben?
Die droom van bibliofiele erfelijkheid spatte afgelopen week ruw uiteen. Nadat ik aan de kinderen had uitgelegd hoe het precies werkte met erfenissen (wanneer krijg je ze, voor wie is het, hoe gaat dat in zijn werk), verklaarde de jongste (10 jaar) opgetogen:
"Aha! Dus ik krijg dan de helft van al jouw boeken!? Nou, de dag dat ik ze krijg zet ik ze op Marktplaats en zorg dat ze voor een goede prijs verkocht worden..."In dit artikel schrijft Tobi Tobias over de vraag waar haar boekenverzameling heengaat na haar overlijden: hoe houd je de verzameling intact en wie wil het eigenlijk hebben? Ze schrijft:
"What you’re looking for, really, is a recipient likely to welcome the whole kit and caboodle, being seriously (preferably desperately) undersupplied in the very material you have to offer."Tsja, zo denk ik er ook over. Maar de realiteit is anders, zoals ik hier ook al constateerde. Ik hoop dan maar dat met de opbrengst van Marktplaats een nuttig doel wordt bereikt. Of dat het kind tegen die tijd van gedachten is veranderd. Of dat de oudste alle boeken neemt, en iets anders aan de jongste laat.
2 opmerkingen:
Helemaal uit mijn hart gegrepen... ik hoop dat mijn dochter deze zalige ziekte erft.
Op regenachtige zondagen pak ik nog wel eens mijn dure-boeken-handschoentjes en neem dan een fijn drukje, handschrift of ander curiosum achter het uv-werend glas vandaan. Dat vindt ze hilarisch, vooral die handschoenen dan, maar goed, ze is pas 3.
Je verwoordt de angst van ons allen, sneuper. Bang afwachten is het, en hopen dat we behalve onze 'looks' ook een beetje boekenliefde hebben doorgegeven.
Blij te zien dat je nu ook op LibraryThing zit, trouwens!
Een reactie posten