219 - De voordelen van een bekend pseudoniem

Noot vooraf bij dit stukje: ik heb een paar weken niet geblogt en geen blogs gelezen. En ineens vond ik het tijd om over een pseudoniem en een naamsverwisseling te schrijven. Toen ik het stukje klaar had las ik dat een paar mijn favoriete medebloggers recent respectievelijk over pseudoniemen en naamsverwarring hebben geschreven. Ik wist het niet, eerlijk waar: dit stukje komt uit mijn authentieke creatieve brein. Maar bizar is het wel...

Dan nu het oorspronkelijke stuk:

Ik schrijf dit boek onder het pseudoniem sneuper of boekensneuper. Dat doe ik omdat ik graag mijn publieke profiel als boekenverzamelaar gescheiden hou van mijn professionele bestaan. En omdat ik sneuper zo prachtig vind passen bij mijn grootste liefhebberij: het zoeken van mooie boeken.

Bij de keuze van mijn pseudoniem ben ik natuurlijk schatplichtig aan Ayolt Brongers, wiens ABCdarium voor de boekensneuper een belangrijke wegwijzer voor mij was ten tijde van het starten van mijn verzameling. En dus werd ik ook een sneuper. En dat ben ik nu al acht-en-een-half jaar. En soms levert mij dat zomaar een mooi boekje op.

Ongeveer een jaar geleden kreeg ik een mailtje. Het mailtje was afkomstig van iemand die betrokken was bij de jaarlijkse BoekKunstBeurs in Leiden en die daarvoor Ayolt Brongers wilde uitnodigen. Perkamentus waarschuwde al eens tegen deze verwarring, maar zijn weblog wordt kennelijk slechter gelezen dan hij verdient.

En dus werd ik voor Brongers aangezien. Uiteraard was ik zeer vereerd met de uitnodiging en erg vermaakt met deze verwisseling. Er ontspon zich vervolgens een hartelijke mailwisseling, maar tot mijn grote spijt kon ik niet bij die editie van de BoekKunstBeurs zijn. Dat was vooral jammer omdat A.L. Snijders aanwezig was en de mogelijkheid bestond om speciaal ter gelegenheid van de beurs geschreven z.k.v. van Snijders zelf in te binden.

Gelukkig was degene die mij verwisselde met Brongers zo vriendelijk mij een exemplaar van Cokes en incunabelen toe te zeggen, gesigneerd en wel. Ondanks dat ik niet bij de beurs kon zijn, zou dat toch een mooie oogst zijn.

Na de beurs regen de weken en maanden zich aaneen. Maar wat er ook mijn brievenbus binnenkwam, geen publicatie van Snijders. Ik durfde er ook niet teveel druk achter te zetten, want uiteindelijk was de toezegging het werkje op te sturen al meer dan ik had gehoopt. Toch wijdde ik er na een half jaar een mailtje aan. Ondanks een herhaalde toezegging van toezending bleef het stil in mijn brievenbus.

Totdat de editie 2012 van de BoekKunstBeurs zich aandiende. Degene die mij beloofde het werkje van Snijders op te sturen meldde zich weer. Nu zou het boekje echt komen, en ik werd wederom uitgenodigd voor de beurs. En ik kon weer niet. Weer moest ik die prachtige beurs met al die uitgaven die thuishoren in mijn boekenkast aan mij voorbij laten gaan. Maar er was één groot verschil met 2011: het mooie uitgaafje van Snijders is nu van mij. En volgend jaar ga ik écht naar de BoekKunstBeurs.