Wat is dat toch met het dedain van erkende antiquaren over boekenweekgeschenken? Kort voor de eerste Aioloz-veiling, die voor mij zo jammerlijk afliep, organiseerde Piet van Winden een aantal seminars over verzamelen en liet hij verzamelaars aan het woord. Zelf vertelde hij in de Volkskrant over zijn verzamelaarspassie. Hij sprak daarbij zijn verbazing uit over verzamelaars van boekenweekgeschenken. Waarom verzamelen zoveel mensen iets dat zo algemeen verkrijgbaar is en dat dus iedereen in de kast heeft staan, aldus Van Winden? Wat is de exclusiviteit daarvan en (dus) de lol?
Van Winden veilde destijds een verzameling boeken die zijn weerga niet kende en die inderdaad in schril contrast staat met een rijtje naoorlogse boekenweekgeschenken in een willekeurige boekenkast. Maar dat soort verzamelingen zijn uniek in zijn soort en velen hebben toch ook veel plezier met het verzamelen van boekenweekgeschenken.
Die gewone boekenweekgeschenken zaten er bij Aioloz dan ook niet tussen. Hooguit vind je bij dat type antiquariaten in de catalogus vooroorlogse geschenken, die van 1946 of de ingebonden relatiegeschenken van de CPNB. Tijdens de laatste veiling van Aioloz ging overigens voor 700 euro een complete serie boekenweekgeschenken weg (inclusief 1930, 1934, 1941 en 1946 en aangevuld met een aantal bijzondere CPNB-uitgaven).
Voor mij is de lol van het verzamelen van boekenweekgeschenken dat je je niet hoeft te beperken tot de geschenken zelf – die vormen hooguit een ruggengraatje van de collectie. Maar alle uitgaven eromheen – ik beschreef eerder al de verschillende categorieën die je kunt aanhouden – maken het toch spannend. Ondanks dat ik bijna 300 CPNB-titels bezit heb ik niet het gevoel dat ik in de buurt van volledigheid kom. Daarom is het zo’n leuke verzameling: het is nooit af, het is veelzijdig en het is betaalbaar (op een paar topstukken na).
In het winkeldagboek van Hinderickx en Winderickx las ik iets gelijksoortigs als bij Piet van Winden:
Die gewone boekenweekgeschenken zaten er bij Aioloz dan ook niet tussen. Hooguit vind je bij dat type antiquariaten in de catalogus vooroorlogse geschenken, die van 1946 of de ingebonden relatiegeschenken van de CPNB. Tijdens de laatste veiling van Aioloz ging overigens voor 700 euro een complete serie boekenweekgeschenken weg (inclusief 1930, 1934, 1941 en 1946 en aangevuld met een aantal bijzondere CPNB-uitgaven).
Voor mij is de lol van het verzamelen van boekenweekgeschenken dat je je niet hoeft te beperken tot de geschenken zelf – die vormen hooguit een ruggengraatje van de collectie. Maar alle uitgaven eromheen – ik beschreef eerder al de verschillende categorieën die je kunt aanhouden – maken het toch spannend. Ondanks dat ik bijna 300 CPNB-titels bezit heb ik niet het gevoel dat ik in de buurt van volledigheid kom. Daarom is het zo’n leuke verzameling: het is nooit af, het is veelzijdig en het is betaalbaar (op een paar topstukken na).
In het winkeldagboek van Hinderickx en Winderickx las ik iets gelijksoortigs als bij Piet van Winden:
“donderdag 9 augustus - René [over de boekenmarkt in Deventer]
Wel vrolijkmakend was de tafel met boekenweekgeschenken die open en bloot de regen opving. Weer wat van die rommel uit de markt geregend, dacht ik.
Woensdag 10 augustus - HansHet lijkt erop dat de ‘roots’ van boekenverzamelen hier wat onterechte verachting krijgen. Wie een rijtje boekenweekgeschenken heeft, loopt volgens mij grote kans gegrepen te worden door het verzamelen en de drang naar volledigheid, met als gevolg een groeiende bibliotheek en voor je het weet staat de boekenweekverzamelaar zijn vakantiegeld te besteden in de winkel van H&W of op de veiling van Aioloz. En gelet op de klaagzangen in het Winkeldagboek is dat het hoogste doel - zoveel mogelijk geld uit de zak van de verzamelaar kloppen. Waarom dan zo moeilijk gedaan over mensen die boekenweekgeschenken nog gewoon een leuk bezit vinden?
Verregende boekenweekgeschenken, ja, een verheugend gezicht. Vroeger in de tijd dat ik voor zo weinig mogelijk een zo groot mogelijke bibliotheek bij elkaar probeerde te kopen in tweedehandsboekwinkels, erg lang geleden dus, had ik respect voor elk boek.”
5 opmerkingen:
Bravo!
Goed gezegd. In Vlaanderen bestaat er geen boekenweekgeschenk, en eerlijk gezegd: het lijkt me een fantastisch verzamelgebied.
Hm,
afgaande op dit bericht, en dat van 23 juni jl, lijken de uitbaters van H&W mij bijzonder onaangename zelfingenomen kleinburgers. Ik zou daar niet graag komen.
Het verzamelen van boekenweekgeschenken kun je doen met een lijstje jaartallen, die je een voor een doorstreept na aanschaf. Weinig verheffend. Zie je het breder, dan kom je inderdaad in een verzameling van uitgaven van het CPNB, die je inzicht geeft in de ontwikkeling van de propaganda van het Nederlandse boek. Zie bijvoorbeeld de affiches in de loop der tijd.
Neerbuigendheid voor de verzamelaar is ongepast, zeker als je probeert een graantje mee te pikken door bijvoorbeeld wel gesigneerde geschenken of bibliotheekuitgaven te verkopen. De verzamelaar van sec boekenweekgeschenken kun je vergelijken met diegenen die prive-domein-uitgaven verzamelen: ook een lijstje nummers. Alleen die zijn duurder, meer elitair en dus aanvaardbaar voor de antiquair.
Ik heb bijna alle boekenweek geschenken mis alleen de aller eerste..
Een reactie posten