18 september, 2007

133 - De week van de gesigneerde boeken

Ik blijk inmiddels een fijne neus te hebben voor plekken waar boeken worden uitgedeeld. Je zou het natuurlijk ook stom toeval kunnen noemen, maar soms lijk ik over de boeken te struikelen.

Op 14 september had ik bijvoorbeeld een afspraak nabij Utrecht CS en toen ik in de ochtendspits op het station aankwam, zag ik midden op CS een opstopping ontstaan: een kluwen mensen, muziek, mensen met sandwichborden: daar was iets aan de hand. Al snel bleek het om een signeersessie van schrijver-miljonair Marjan Berk en Yvonne Kroonenberg te gaan.

Beide auteurs hebben een boekje geschreven voor de serie Leeslicht. In Leeslicht verschijnen boeken voor volwassenen in gewone taal. En die serie werd op Utrecht CS gepromoot, mede door het laten signeren van de boeken door de auteurs. Die boeken lagen in grote stapels om hen heen en waren gratis voor wie ze wilde hebben.
Het was natuurlijk wel jammer dat Kader Abdolah er niet zat. Maar ik ga zeker niet ondankbaar doen over mijn gesigneerde exemplaren. Al was het maar om dat beide dames temidden van de drukte zo ontspannen bleven en voor iedereen een vriendelijk woord hadden. Zie hier voor een persbericht over de actie.

Een paar dagen later was ik op de lancering van het boek van oud-hoofdcommissaris van politie Joop van Riessen. Hij heeft veertig jaar bij de Amsterdamse politie gewerkt en zijn ervaringen uit die tijd zijn nu vastgelegd in een boek: In naam der wet. Het was een leuke borrel met veel bekenden uit de politie- en mediawereld. Van John van den Heuvel tot Eric Nordholt: ze waren er allemaal om te vieren dat Joop een boek had geschreven.
En het is een heel leuk boek geworden. Geen literatuur, maar wel een met vaart verteld verhaal van een eigenwijze politieman die nog één keer zijn licht laat schijnen over de ontwikkeling van de misdaad in Amsterdam en in Nederland. Een aanrader! Zie hier voor mediaberichtgeving: AT5 en De Pers.
En ook Joop was zo goed het boek te signeren, waarmee de oogst van die week op drie gesigneerde boeken stond.

Maar het was nog niet op. Toen ik thuis kwam van de boekpresentatie lag er een pakje op me te wachten: antiquariaat André Swertz bleek het laatste puzzelstukje te hebben van mijn serie bibliofiele relatiegeschenken van de Zetcentrale Meppel. Ik schreef al eerder over de geweldige verrassing toen ik deze serie kocht bij Markplaats, en hoe ik onder de indruk was van de kwaliteit en schoonheid van elk individueel boek. En dat ik naast een grote buit ook een nieuwe opdracht had binnengehaald: het zoeken van het laatste boek uit de serie.

Via Antiqbook heb ik het uiteindelijk gevonden. En ook dit laatste ontbrekende stukje bleek mij te kunnen verrassen. Het ontvangen van een bijzonder boek went namelijk nooit. Het verhaal van Guy de Maupassant, Mademoiselle Fifi, is op A4 formaat uitgegeven, met harde omslag en op fraai papier uitgevoerd. Alles is weer goed aan dit boek: het lettertype, de illustraties van Kurt Löb: perfectie werd weer zichtbaar. Maar het mooiste kwam nog, want bij nader onderzoek bleek dit exemplaar, net als twee andere deeltjes, gesigneerd te zijn door Löb zelf.

Eén week, vijf werkdagen, vier totaal uiteenlopende gesigneerde boeken: soms is er bijna teveel weelde ineens voor een boekensneuper. Aan de andere kant: op welke andere plek krijgen deze prachtexemplaren zoveel waardering als bij mij?

10 september, 2007

132 - Nieuw Van Dis-mysterie: hulp gezocht

Ergens in Nederland ligt een boek dat in mijn verzameling hoort. Ik weet dat het er is en ik weet dat het in mijn verzameling zal komen. Maar noch ik, noch het boek, noch de huidige bezitter kennen het precieze moment.

Wederom ben ik verrast met een volslagen onbekende uitgave van Adriaan van Dis. Nadat ik al eerder op lacunes in mijn collectie werd gewezen (zoals ik hier en hier schreef over Een nieuwe politiek en hier over Op de televisie) was ik ten onrechte - en dat wist ik eigenlijk al, maar ik negeerde die wetenschap - in de veronderstelling dat ik de enige echte complete Adriaan van Dis-collectie in Nederland bezat. Ik bezit immers meer titels van Van Dis dan Van Dis zelf, zoals ik hier al aangaf.

Maar het blijkt niet waar. Er is namelijk wederom een bijzondere uitgave opgedoken: een boekje met de titel The Shell, uitgegeven ter gelegenheid van het pensioen van Lo van Wachem als President van de Raad van Commissarissen van de Royal Dutch/Shell groep. Het boekje is prachtig gebonden in linnen en stamt uit 1992. Er is veel onbekend over dit boekje: wat is de oplage, wat is de inhoud, hoe groot is het en hoe dik en waarom heeft Van Dis het überhaupt geschreven? Hij heeft het geschreven ergens tussen In Afrika (1991) en Indische Duinen (1994). Naar verluid bevat het fragmenten uit In Afrika.

Ik heb het boekje nog nooit ergens zien aangeboden worden ondanks mijn ijverige zoektochten. Maar ik weet desondanks zeker dat er ergens een exemplaar op mij ligt te wachten. Het hoort in mijn boekenkast én in de boekenkast van de tipgever, die net zo naarstig speurt als ik. Die geluksvogel wist nog een scan van omslag en colofon op te duikelen, maar ik sta op alle fronten op achterstand.

Er is niets mooiers voor een verzamelaar dan een mysterie. Een onbereikbaar boek dat nog geruime tijd de aandacht zal vragen en alleen op creatieve wijze verkregen kan worden. Maar ik ben bereid het genot van het bezitten van een uitdaging op te offeren voor de geruststelling van het bezit. Dus als er lezers zijn die meer details kunnen geven over deze uitgave maar liever nog over de verblijfplaats van dit boekje zelf, dan wel ergens twee exemplaren hebben liggen waarvan zij het bij nader inzien rechtvaardig vinden dat zij in de boekenkast van ondergetekende én tipgever terechtkomen, u kunt mij dag en nacht mailen en mijn dankbaarheid zal eeuwig zijn.

01 september, 2007

131 - Literair Italië

Standbeeld van Goethe in het kasteel in 
Malcesine aan het Gardameer

De vakantie is weer voorbij, met een ruime week Gardameer. Tot mijn verrassing bleef Goethe mij daar achtervolgen. Net zoals twee jaar geleden in Weimar, waren ook hier de sporen van Goethe zichtbaar. Over Weimar schreef ik hier en hier. Zo intens als in Weimar was Goethe niet aanwezig, maar hij was er geweest, had enthousiast geschreven over Torbole, had in 1786 geslapen in het kasteel van Malcesine (waar nu dus een Goethe-zaal is) en dus zijn er met enige regelmaat tentoonstellingen over Goethe en het Gardameer. Maar die heb ik allemaal links laten liggen, want ik kwam voor iets anders.

Ter gelegenheid van Italië had ik namelijk de lijvige roman van Manzoni meegenomen: De verloofden oftewel I promessi sposi. Het relaas over de Lucia en Renzo die willen trouwen, maar worden tegengewerkt door de omstandigheden van hun tijd, machtige edelen, de pest en alles wat daaruit voortvloeit speelt zich af in de omgeving van Milaan dus in de buurt van het Gardameer. Ruim voor de eenheid van Italië was het leven van eenvoudige mensen niet makkelijk en Manzoni beschrijft op schitterende wijze hoe zij met hun omstandigheden omgaan en hoe het er in het Italië van de 17e eeuw aan toeging. Het boek is tegelijkertijd een roman en een geschiedenisboek en bijzonder geschikt voor een zonnige week Italië. Al was het maar omdat Manzoni met deze roman grondlegger was van het moderne Italiaans: hij schreef het in een taal die bedoeld was om als standaard te fungeren. Het boek staat symbool voor de eenwording van Italië. Daarom is het ook verplichte literatuur voor iedere schoolgaande Italiaan. Het deed mij goed te weten dat de Italianen om mij heen in elk geval hetzelfde boek hadden gelezen als ik.

Renzo en Lucia zijn twee gelieven, eenvoudige boerenkinderen van het Lombardische land. Zij worden weerhouden van hun huwelijk op een afgesproken dag (8 november 1628) door toedoen van de edelman-schurk Don Rodrigo, die zijn zinnen op Lucia heeft gezet. Hij weet dorpspastoor Don Abbondio op zeer Italiaanse wijze te intimideren via zijn bravi (een soort desperado's) zodat deze het huwelijk niet durft te voltrekken. De verloofden moeten vluchten, worden gescheiden, doorstaan beproevingen, hervinden elkaar en trouwen uiteindelijk. Mazoni beschrijft op indrukwekkende wijze de pest in Milaan en de heldenrol van de geestelijken in de stad, maar ook de verwoestingen die optreden wanneer een huurlingenleger door het gebied trekt tijdens een van de eindeloze oorlogen in dat gebied.
Meer informatie over Manzoni en zijn grote roman vind je hier en natuurlijk hier.

Maar Noord-Italië is natuurlijk ook de streek van die twee andere geliefden, die wél trouwen maar ook niet gevrijwaard worden van problemen en uiteindelijk sterven: Romeo en Julia. Verona is de stad waar elke toerist het beeld van Julia kan bekijken en aanraken, het balkon van het huis waar ze woonde (later aangebouwd, maar toch...) en het graf waarin zij ligt. Verona is een schitterende stad, één groot openluchtmuseum in feite en de binnenstad staat natuurlijk niet voor niets op de werelderfgoedlijst van Unesco. Het amfitheater is ongekend mooi. Toch is het er verrassend rustig, behalve natuurlijk in het steegje naar het huis van Julia. Dat stukje Verona is één grote kermisattractie: iedereen wil naast Julia staan en gefotografeerd worden, iedereen wil op het balkonnetje staan en terwijl de ene na de andere bus fotograferende toeristen wordt uitgeladen ontstaat een geweldig gedrang. Maar je moet het gezien hebben. Even snel kijken dus en vervolgens onmiddellijk wegwezen.

De beschermheilige van Verona is Zeno, dat deed me denken aan dat magistrale boek van Italo Svevo: Bekentenissen van Zeno. Maar dat boek had ik al uit, dus dat hoefde niet mee. Bovendien kreeg ik in dat ene weekje de ruim 600 Manzonipagina's maar amper uit. Manzoni en het Gardameer: het is de moeite waard.